SlideShow

Eye GIF - Scary Dark Eyes GIFs
0

Bed time



Όταν η μητέρα τελειώνει το παραμύθι στη κόρη της για να κοιμηθεί αγνοεί τους φόβους του παιδιού της για την ύπαρξη ενός ατόμου μέσα στο δωμάτιό της.

Πόσες ιστορίες έχουμε ακούσει για τους φανταστικούς φίλους που δημιουργούνε τα μικρά παιδιά;

Μήπως όμως βασίζονται σε κάποιες αλήθειες;

Μήπως τα παιδιά έχουν την ικανότητα να δούνε πράγματα που οι μεγάλοι έχουν ξεχάσει πως να το κάνουν;

Μήπως τελικά πολλές τα παιδιά έχουν δίκιο και δεν είναι όλα στη φαντασία τους.

Η μητέρα της ιστορίας μας θα το καταλάβει από μία μπάλα... Μήπως όμως θα είναι πολύ αργά τότε;



3

To κορίτσι στην άκρη του δρόμου




Πέρυσι πήγαινα με την κόρη μου από την Έδεσσα που μένουμε, στην μητέρα μου στην Φλώρινα. Ξεκινήσαμε όσο πιο νωρίς γινόταν γιατί δε ήθελα να οδηγώ βράδυ. Με κουράζει στα μάτια.

Όταν περάσαμε την Άρνισσα, στη Βεγορίτιδα λίμνη, εκεί που ο δρόμος βρίσκεται στο κοντινότερο σημείο με αυτή, έγινε κάτι παράξενο.

Η κόρη μου μου είπε ότι στην άκρη του δρόμου είδε ένα κοριτσάκι να κάθεται μόνο του, με λερωμένα ρούχα. Μου είπε ότι έδειχνε να κρυώνει. 

Δεν την πίστεψα και συνέχισα την οδήγηση αλλά η κόρη μου επέμενε ότι είχε δίκιο! Θα μπορούσα να κάνω αναστροφή της είπα και να της αποδείξω ότι είχε άδικο αλλά είχε αρχίσει ήδη να σκοτεινιάζει και είχαμε ακόμη αρκετό δρόμο μπροστά μας.

Η κόρη μου επέμενε και τελικά έκανα την αναστροφή. Όταν φτάσαμε στο σημείο που είχε δει το κορίτσι δεν βρήκαμε κανέναν εκεί. 

Ξαναέκανα αναστροφή και συνέχισα  τον δρόμο για την Φλώρινα καμαρώνοντας που είχα εγώ δίκιο όταν ξαφνικά στο δρόμο πετάχτηκε ένα κοριτσάκι και πέρασε από την άλλη μεριά!

"Το κορίτσι που είδα" φώναξε η κόρη μου και σταμάτησα απότομα το αυτοκίνητο. Δεν ήταν δυνατόν να είχε φτάσει εδώ με τα πόδια πιο μπροστά από εμάς σκέφτηκα και κατέβηκα από το αμάξι. 

Πλησίασα προς το μέρος που το είδα να πηγαίνει. Είχε αρχίσει να βραδιάζει για τα καλά. Ξαφνικά το είδα να κάθεται δίπλα σε ένα εκκλησάκι. Είχε τα χέρια του πάνω στα γόνατα και ακουμπούσε το κεφάλι του πάνω σε αυτά. 

Του φώναξα αν είναι καλά αλλά δεν πήρα καμία απάντηση. Πλησίασα κι άλλο. Μπορούσα να διακρίνω τα σκισμένα, λερωμένα ρούχα της και τα μακριά της μαλλιά που έκρυβαν το πρόσωπό της έτσι που το είχε σκυμμένο και ακουμπισμένο πάνω στα γόνατά της.

Πλησίασα κι άλλο και την ακούμπησα. Σήκωσε τότε το πρόσωπό της για να δω ότι δεν είχε πρόσωπο!!! Ούτε μάτια, ούτε μύτη, ούτε στόμα τίποτα!!! Φώναξα από τρόμο και έτρεξα κατευθείαν στο αυτοκίνητο τραβώντας και την κόρη μου μέσα που είχε βγει να δει τι συμβαίνει...

Αργότερα έμαθα ότι σε εκείνο το σημείο είχε γίνει ένα τροχαίο δυστύχημα και είχε χάσει τη ζωή του ένα κοριτσάκι. Ίσως ήταν αυτό το κορίτσι που είδαμε. Δε ξέρω.

Our Horror Storries: Ευχαριστούμε την φίλη μας Κατερίνα για την ιστορία που μας έστειλε


Διαβάστε Επίσης:








Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com γα να την δημοσιεύσουμε

2

Τρόμος στο SKYPE


Η Alison είναι  στο σπίτι μόνη της τη νύχτα των αποκριών και ενώ συνομιλεί με την καλύτερή της φίλη Jenna μέσω Skype, κάτι τρομακτικό συμβαίνει στη Jenna.

Η Alison παρακολουθεί την αβοήθητη φίλη της στην άλλη πλευρά της οθόνης του υπολογιστή, να υποφέρει.

Βλέποντας με τρόμο τι συμβαίνει στη κολλητή της καλεί την αστυνομία να επέμβει.

Μήπως όμως είναι πια αργά;

Μήπως το τρόμος κατευθύνεται πλέον και στο σπίτι της Alison;

Μια τρομακτική ιστορία εξελίσσεται μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σας...




11

Ιστορία πίσω από τα κάγκελα


Πριν μερικά χρόνια ήμουν στη φυλακή. Με έπιασαν για μικροκλοπές που έκανα στο παρελθόν για να πάρω τη δόση μου. Ήμουν μπλεγμένος με τα ναρκωτικά και η ζωή μου είχε πάρει την κάτω βόλτα. 

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που με έπιασε επ' αυτοφόρω η αστυνομία. Ήταν από τις πιο παράξενες στιγμές που έχω ζήσει και από τις χειρότερες.

Ήταν βράδυ. Είχα σταμπάρει μια μονοκατοικία που οι ιδιοκτήτες φαινόταν φραγκάτοι.  Ήταν κοντά στη περιοχή που έμενα και είχα παρατηρήσει ότι κάθε Παρασκευή το ζευγάρι την κοπανούσε και άφηναν στο σπίτι το μωράκι τους με την νταντά.

Έτσι και έγινε το βράδυ που μπούκαρα στο σπίτι. Μπήκα από την πίσω πόρτα. Η νταντά ξαπλωμένη στο καναπέ παρακολουθούσε τηλεόραση και δεν με πήρε χαμπάρι. Ανέβηκα τα σκαλοπάτια και πήγα στα υπνοδωμάτια μπας και βρω κανένα φράγκο και χρυσαφικά για να αγοράσω τη δόση μου. 

Έψαξα πρώτα στο υπνοδωμάτιο των γωνιών. Σούφρωσα κάτι χρυσαφικά που βρήκα. Μετά μπήκα στο δωμάτιο του μωρού. Ίσως είχαν αφήσει εκεί κανένα φράγκο σκέφτηκα. Όταν μπήκα το μωρό τους ήταν ξάπλα στο κρεβάτι του. Δε κοιμόταν. Γύρισε και με κοίταξε. Μου χαμογέλασε.

Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Άκουσα την νταντά να απαντάει. Την άκουγα να λέει "Τι εννοείς είναι πάνω;" "ποιος είσαι;" "Ποιον, που τον βλέπεις με το μωρό;"

Φοβήθηκα ότι κάποιος με είδε και ειδοποίησε την νταντά. Πήγα να βγω από το δωμάτιο αλλά ξαφνικά έκλεισε η πόρτα! Πήγα να την ανοίξω αλλά είχε φρακάρει η ριμάδα. Είχα κλειστεί μέσα με το μωρό. Αυτό συνέχιζε να  με κοιτάει και να γελάει!

Άκουσα την νταντά να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια! Την πάτησα σκέφτηκα. Έβγαλα το μαχαίρι που κουβαλούσα πάνω μου. Ήμουν έτοιμος για όλα. Κάθισα  δίπλα από τη πόρτα.

Η νταντά είχε φτάσει από έξω. Προσπάθησε να ανοίξει την πόρτα αλλά δε μπορούσε ούτε αυτή. Φώναζε ποιος "είναι μέσα" "θα καλέσω την αστυνομία" "ανοίξτε" κτλ

Καθόμουν ακίνητος δίπλα στη πόρτα. Ένιωθα το μωρό να με καρφώνει με τα μάτια του. Το κοιτούσα κι εγώ, όταν ξαφνικά ένιωσα κάτι υγρό στα χέρια μου. Ήταν αίμα! Πολύ αίμα! Τα κοίταξα να δω που κόπηκα. Πουθενά! Κοίταξα στο υπόλοιπο σώμα... Η κοιλιά μου ήταν γεμάτη αίματα! Η μπλούζα μου είχε γίνει κατακόκκινη από το αίμα! Σήκωσα την μπλούζα μου. Η κοιλιά μου ήταν γεμάτη μαχαιριές! Σαν να κάρφωσα το εαυτό μου δέκα δεκαπέντε φορές! 

Το πάτωμα είχε γεμίσει αίματα! Γονάτισα αρχικά από τον πόνο και από την έλλειψη αίματος και στη συνέχεια κάθισα στο πάτωμα, μέσα στα αίματα ανήμπορος να αντιδράσω. Άκουγα την νταντά που συνέχιζε να φωνάζει και να προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα.

Δε θυμάμαι τίποτα άλλο. Πρέπει να λιποθύμησα. Όταν ξύπνησα ήμουν ήδη στα κρατητήρια. Με είχαν πιάσει. Κατευθείαν κοίταξα την κοιλιά μου να δω πάλι τις μαχαιριές. Δεν υπήρχε τίποτα!!!! Ούτε μαχαιριές, ούτε αίματα!!!!

Ξαφνικά ένιωσα μια δόνηση στα πόδια μου. Ήταν το κινητό μου. Το έβγαλα με κόπο. Ήταν με απόκρυψη. Απάντησα και πριν προλάβω να μιλήσω άκουσα μια φωνή, άγνωστη, να μου λέει "να έρθεις πάλι να ξαναπαίξουμε".


Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας για την ιστορία που μας έστειλε.



Διαβάστε επίσης



Μια διαφορετική επικοινωνία





Όνειρο μέσα στο όνειρο




Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com γα να την δημοσιεύσουμε
  
0

Φωτογραφία-μυστήριο: Το 70s φάντασμα με το ροζ κοστούμι




Μπροστά σε μια ανατριχιαστική έκπληξη βρέθηκε μια γυναίκα από το Τέξας, όταν κοίταξε τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει με το κινητό της, καθώς -χωρίς να το ξέρει- φωτογράφησε ένα φάντασμα!

Η Μαρσέλα Ντέιβις προσπαθούσε να βγάλει μια καλή φωτογραφία του ανιψιού της έξω από το σχολείο του. Ο μικρός όμως δεν έμενε ήσυχος, μέχρι που γύρισε την πλάτη στη θεία του και της είπε να σταματήσει να τον φωτογραφίζει.

Η τελευταία φωτογραφία που πρόλαβε να βγάλει η κ. Ντέιβις είναι τη στιγμή που το αγόρι έχει στρέψει το κεφάλι του.
  
Στο βάθος όμως μια περίεργη μορφή έχει κάνει την εμφάνισή της…

Αν προσέξει κάποιος προσεκτικά τη φωτογραφία, μπορεί να διακρίνει μια αχνή ανδρική φιγούρα, που φοράει ένα ροζ σακάκι, ροζ παντελόνι καμπάνα και μια σκουρόχρωμη μπλούζα. Δίπλα του στέκεται και μια γυναικεία μορφή, που όμως με μεγάλη δυσκολία διακρίνεται.

Η κ. Ντέιβις δήλωσε ενθουσιασμένη με τη μεταφυσική της ανακάλυψη. Ποτέ πριν δεν είχε δει φάντασμα και παρότι πολλοί αμφισβητούν τα «αποδεικτικά» της στοιχεία, αυτή επιμένει: «Πιστεύω ότι πρόκειται για κάτι μη φυσιολογικό».

Το φάντασμα της κ. Ντέιβις, λόγω του ενδυματολογικού του στυλ, χαρακτηρίστηκε ’70s καθώς η φωτογραφία έκανε το γύρο του διαδικτύου.



10

Βήματα από ... αλλού


Η δική μου ιστορία που θέλω να σας πω δε ξέρω αν φανεί σε κάποιους τρομακτική αλλά σίγουρα όλοι θα συμφωνήσουν ότι είναι περίεργη.

Όταν ήμουν μικρός (πήγαινα στο δημοτικό - γυμνάσιο) κάθε φορά που ξάπλωνα το βράδυ στο κρεβάτι, άκουγα τον ήχο βημάτων.  Μεγάλων βημάτων από κάτι μεγάλο. Δε ξέρω από τι ή ποιον. Τα άκουγα πρώτα από μακρυά και σιγά σιγά πλησίαζαν!

Δε μπορούσα να προσδιορίσω από που ερχόταν. Σαν να πλησίαζαν το σπίτι μας. Το δωμάτιό μου!

Κανονικά δεν έπρεπε να ακούω αυτούς τους ήχους. Παρόλο την ηλικία μου ήξερα ότι δεν ήταν φυσιολογικό αυτό! Γι' αυτό και δεν είπα ποτέ τίποτα στους γονείς μου. Φοβόμουν από τη μία τα βήματα που άκουγα και από την άλλη φοβόμουν ότι αν το έλεγα στους γονείς μου θα με περνούσαν για τρελό!

Κάθε βράδυ είχα τον ίδιο τρόμο! Ότι θα ακούσω τα βήματα, ότι ανήκαν σε κάποια οντότητα περίεργη, παράξενη και ότι κάποιο βράδυ θα έφτανε στο δωμάτιό μου και θα γινόμουν έρμαιο στις βλέψεις του!

Όταν μετακομίσαμε εξαφανίστηκαν και οι ήχοι από τα βήματα. Τη γλίτωσα τελικά και δε τα κατάφερε να φτάσει σε μένα ποτέ! Ίσως το εμπόδισαν οι προσευχές που έλεγα κάθε βράδυ!

Ξέρεις κανένας τι μπορεί να ήταν αυτό; Ήταν της φαντασίας μου; Ή κάτι άλλο;


Our Horror Stories: Ευχαριστούμε πολύ τον φίλο μας Δημήτρη για την ιστορία του.



Διαβάστε επίσης:







2

Επιστήμονες έφτιαξαν για πρώτη φορά φάντασμα στο εργαστήριο!


Μπορεί τα φαντάσματα και οι αόρατες παρουσίες μυστηριωδών όντων να «κυνηγούν» τους ανθρώπους από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα, ωστόσο μάλλον δεν είναι τίποτα άλλο, παρά πλάσματα της φαντασίας μας.

Επιστήμονες στην Ελβετία απέδειξαν με εργαστηριακά πειράματα ότι οι «παρουσίες» που καμιά φορά νιώθουμε γύρω μας, πιθανότατα είναι μόνο ψευδαισθήσεις που δημιουργεί ο νους, όταν στιγμιαία χάνει την επαφή του στο χώρο με το ίδιο του το σώμα, εξαιτίας υπερβολικής κόπωσης, ασθένειας ή έντονου ψυχολογικού στρες.

Το γεγονός αυτό δημιουργεί μια ιδιόμορφη διάσταση και σύγχυση ανάμεσα στο σώμα και το νου, με συνέπεια ο τελευταίος να μην ερμηνεύει σωστά τα σήματα που δέχεται, νομίζοντας ότι ένα άλλο σώμα υπάρχει κοντά του, ενώ στην πραγματικότητα δεν πρόκειται παρά για το δικό του.

Πέρα από τους μύθους και τις ιστορίες σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, μέχρι σήμερα οι ασθενείς με ψυχιατρικές και νευρολογικές παθήσεις αναφέρουν παράξενες «παρουσίες» γύρω τους, για να μην αναφέρουμε τις ουκ ολίγες αναφορές ερευνητών στο πεδίο της παραψυχολογίας, των μέντιουμ κ.α.

Οι επιστήμονες ανέκαθεν υποψιάζονταν ότι αυτά τα «φαντάσματα» ήταν δημιουργήματα του μυαλού, ωστόσο αυτή τη φορά φαίνεται ότι το απέδειξαν, «δημιουργώντας» τη σχετική ψευδαίσθηση στο εργαστήριο. Η αίσθηση της αόρατης «παρουσίας» ήταν μάλιστα τόσο έντονη, που δύο από τους εθελοντές στο πείραμα εκλιπαρούσαν να σταματήσει!

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή νευροεπιστήμης Όλαφ Μπλάνκε της Ομοσπονδιακής Πολυτεχνικής Σχολής της Λοζάνης (EFPL) και του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Γενεύης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό βιολογίας «Current Biology», σύμφωνα με το BBC, το «Science», το «Nature» και το «New Scientist», πειραματίστηκαν με 48 εθελοντές, πετυχαίνοντας - με τη βοήθεια και ενός ρομπότ - να «χειραγωγήσουν» το νευρολογικό σύστημα των συμμετεχόντων δημιουργώντας γύρω τους την ψευδαίσθηση της ύπαρξης τεσσάρων φαντασμάτων, τα οποία μάλιστα άγγιζαν τις πλάτες τους με αόρατα δάχτυλα.

Το πείραμα έδωσε την εντύπωση στους συμμετέχοντες, οι οποίοι ήταν πλήρως υγιείς σωματικά και νοητικά, ότι αόρατοι άνθρωποι (δύο έως τέσσερις) βρίσκονταν κοντά τους.

«Το πείραμά μας προκάλεσε την αίσθηση μιας ξένης παρουσίας στο εργαστήριο για πρώτη φορά. Αυτό δείχνει ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό να προκληθεί υπό φυσιολογικές συνθήκες απλώς μέσω συγκρουόμενων αισθητηριακών και κινητικών σημάτων, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται παρά για μια αλλοιωμένη αντίληψη του σώματός μας από τον εγκέφαλό μας», δήλωσε ο Όλαφ Μπλάνκε.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο άνθρωπος κανονικά σχηματίζει στο νου του μια ενοποιημένη αντίληψη του εαυτού του μέσα στο χώρο. Όμως, μερικές φορές, π.χ. λόγω ασθένειας - ή στη συγκεκριμένη περίπτωση με τη βοήθεια του ρομπότ - ο ανθρώπινος νους σχηματίζει μια δεύτερη εικόνα του σώματός του, την οποία δεν αντιλαμβάνεται ως «εγώ», αλλά ως κάποιον τρίτο, μια ξένη «παρουσία». Αυτή η παρουσία, στη συνέχεια, μπορεί να ερμηνευτεί ως άγγελος, δαίμονας, πνεύμα νεκρού ή κάποιο άλλο φάντασμα.

Δεν είναι τυχαίο, όπως επεσήμαναν οι ερευνητές, ότι συχνά άνθρωποι, όπως οι ορειβάτες (συνήθως σε υψόμετρο άνω των 6.000 μέτρων) και οι εξερευνητές, οι οποίοι νιώθουν μεγάλη σωματική και νοητική πίεση, έχουν αναφέρει την εμπειρία τέτοιων παρουσιών - φαντασμάτων. Τυπική είναι η περίπτωση του ορειβάτη Ράιχολντ Μέσμερ, ο οποίος το 1970 κατέβαινε από μια κορυφή των Ιμαλαΐων, μαζί με τον επίσης ορειβάτη αδελφό του, παγωμένος, εξαντλημένος και στερημένος από επαρκές οξυγόνο. Όπως ανέφερε αργότερα, κάποια στιγμή αντιλήφθηκε το φάντασμα ενός τρίτου ορειβάτη να κατεβαίνει μαζί τους σε απόσταση λίγων βημάτων από αυτούς.

Κάτι ανάλογο κατά καιρούς συμβαίνει με ανθρώπους που βιώνουν μια τραυματική συναισθηματική κατάσταση, π.χ. λόγω απώλειας κάποιου δικού τους ανθρώπου, οπότε πάλι έχουν αναφέρει ότι ένοιωσαν - ή είδαν - τέτοιες «παρουσίες». Επιληπτικοί, σχιζοφρενείς, άτομα που υποφέρουν από σοβαρές ημικρανίες ή έχουν υποστεί εγκεφαλικό, καρκινοπαθείς που πονάνε και άλλοι ασθενείς είναι επίσης επιρρεπείς σε τέτοιες εμπειρίες.

Οι Ελβετοί ερευνητές, πριν το πρωτότυπο πείραμά τους, πραγματοποίησαν εγκεφαλική απεικόνιση σε 12 ασθενείς με νευρολογικές διαταραχές, οι οποίοι στο παρελθόν είχαν αναφέρει ότι ένιωσαν «παρουσίες» γύρω τους. Οι επιστήμονες εντόπισαν ανωμαλίες σε τρεις περιοχές του εγκεφάλου, οι οποίες εμπλέκονται στην επίγνωση του εαυτού, στην κίνηση, αλλά και στην αντίληψη του χώρου.

Και μπορεί οι ερευνητές να διευκρίνισαν ότι το αίσθημα της «παρουσίας» είναι διαφορετικό από το αίσθημα της εξωσωματικής εμπειρίας (όπως αυτής στις επιθανάτιες εμπειρίες), ενώ πηγάζει από διαφορετικές εγκεφαλικές περιοχές, ωστόσο τόνισαν ότι παρά τα νέα ευρήματα, είναι μάλλον απίθανο οι άνθρωποι να σταματήσουν να πιστεύουν στα φαντάσματα...


22

Εξετάσεις ... τρόμου


Εκείνη τη χρονιά έδινα πανελλήνιες. Είχα ρίξει πολύ διάβασμα θυμάμαι όλη τη χρονιά και το τελευταίο μήνα ξημερωνόμουν διαβάζοντας.

Έτσι το περισσότερο χρόνο τον περνούσα στο γραφείο στο δωμάτιό μου. 

Όταν ξαφνικά ένα βράδυ, εκεί που διάβαζα, ένιωσα ξαφνικά κάποιον να μου ακουμπάει το πόδι!

Πετάχτηκα πάνω τρομαγμένη και γύρισα να κοιτάξω ποιος ήταν. Δεν είχα ακούσει κανένα να μπαίνει στο δωμάτιο. Η πόρτα ήταν κλειστή.

Δεν είδα κανένα. Πίσω μου ήταν μόνο το κρεβάτι και η ντουλάπα. Πλησίασα δισταχτικά το κρεβάτι. Σιγά σιγά έσκυψα να δω μήπως είχε κρυφτεί κανένας από κάτω και μου έκανε πλάκα. Γονάτισα και κοίταξα. Κανείς!

Όπως έκανα να σηκωθώ, το φως στο υπνοδωμάτιο άρχισε να τρεμοπαίζει. Καθώς γυρνούσα το κεφάλι μου να δω τι έπαθε η λάμπα σα να έπιασα με την άκρη τον ματιών μου μια κίνηση μέσα στο δωμάτιο. Ξαναγύρισα το κεφάλι μου προς το κρεβάτι και παρατήρησα πως τότε ήταν ανοιχτό ένα φύλλο της ντουλάπας που πριν δεν ήταν!

Βγήκα τρέχοντας από το δωμάτιο και είπα στους γονείς μου τι συνέβη.  Δε με πίστεψαν και μου πρότειναν να κάνω μεγαλύτερα διαλείμματα όταν διαβάζω μη πάθω τίποτα.  Πήγαμε και μαζί στο δωμάτιο. Μόνο που η ντουλάπα ήταν κλειστή και το φως λειτουργούσε κανονικά. Ο πατέρας μου άνοιξε και την ντουλάπα για να μου δείξει πως δεν υπήρχε τίποτα μέσα.

Το βράδυ φοβόμουν να κοιμηθώ. Είχα αφήσει αναμμένο το φως στο γραφείο μου.  Ξαφνικά, στη ντουλάπα πάνω διέκρινα μια σκιά! Μια λεπτή ψηλή ανθρωπόμορφη σκιά, η οποία φαινόταν ότι με πλησίαζε! 

Έμεινα παγωμένη από το φόβο καθισμένη στο κρεβάτι. Η σκιά είχε φτάσει σχεδόν στα πόδια μου και ξαφνικά χάθηκε κάτω από το κρεβάτι. Φοβόμουν να σηκωθώ μήπως αυτό το πράγμα μου πιάσει τα πόδια! Έμενα ακίνητη στο κρεβάτι μέχρι που...


Μέχρι που η σκιά τράβηξε το πάπλωμα από το κρεβάτι και αυτό έπεσε όλο κάτω! Τότε πετάχτηκα τσιρίζοντας βοήθεια και πήγα στο δωμάτιο των γονιών μου.

Και πάλι δε με πίστεψαν. Νόμιζαν ότι ήταν ένας εφιάλτης.  Τις επόμενες μέρες διάβαζα και κοιμόμουν στο καναπέ στο σαλόνι. Τα βράδια άκουγα από το δωμάτιό μου θορύβους σα πατημασιές. Δε πήγα ποτέ να διαπιστώσω αν όντως άκουγα σωστά.

Ευτυχώς πέρασα σε πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη και έφυγα από το σπίτι. Κάθε φορά που επιστρέφω στους γονείς μου κοιμάμαι πάντα στο καναπέ στο σαλόνι.

Our Horror Stories: ευχαριστούμε την Ευανθία για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Η ντουλάπα στο δωμάτιο

Το κομμάτι της τούρτας