Το παράξενο τραγούδι

Καλησπέρα σας. Πρώτα απ' όλα να σας συγχαρώ για το blog και την υπέροχη δουλειά που κάνετε. Πολλά μπράβο! 

Ύστερα θα ήθελα να σας διηγηθώ μια ιστορία. Μια ιστορία βασισμένη κυρίως στη φαντασία σε συνδυασμό με πολλά τρομακτικά γεγονότα που έχω διαβάσει και μου έχουν διηγηθεί. Όλα μαζί προσαρμοσμένα σ' έναν κόσμο που αρχικά, στα μάτια του ήρωα, μοιάζει με αληθινό, στην πορεία όμως αποδεικνύεται το αντίθετο...

"...Βρισκόμαστε σε μια απ' τις κρύες νύχτες του Ιανουαρίου"

Λόγω σπουδών πάνω στη μουσική, περνάω πολλές ώρες εξάσκησης πάνω σ' ένα πιάνο.

Ένα βράδυ, ξέροντας ότι έχω αρκετή μελέτη για το επόμενο μάθημα, αποφασίζω να ξενυχτίσω τελειώνοντας έτσι ένα τραγούδι το οποίο με προβλημάτιζε ιδιαίτερα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Η αλήθεια είναι ότι το ξεχώρισα εξ αρχής και το λάτρεψα ταυτόχρονα. Είχε κάτι τόσο σκοτεινό και θλιμμένο στη μελωδία του που σίγουρα δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην επιλογή του. Σα να με μάγεψε με το δικό του τρόπο. Η ώρα είχε πάει ήδη 12 τα μεσάνυχτα όταν ξεκίνησα την πρόβα. Το δωμάτιο στόλιζαν λίγα κεριά, μικρά φωτάκια που παραπέμπουν σε πυγολαμπίδες που η μικρή τους λάμψη τις κάνει να ξεχωρίζουν απ' το υπόλοιπο σκοτάδι καθώς και μικρά φαναράκια, που έμοιαζαν να είναι βγαλμένα από κάποιο παραμύθι, τοποθετημένα αρμονικά το ένα δίπλα στο άλλο.

Κοιτάζω στο κινητό μου το κομμάτι, στη λίστα με τα υπόλοιπα τραγούδια. Ακόμα κ' εκεί ξεχώριζε. Όλα τα υπόλοιπα τραγούδια εμφανιζόντουσαν με τον τίτλο τους και το εξώφυλλο του CD στο οποίο άνηκαν. Αυτό όμως όχι. Ήταν αποθηκευμένο ως Untitled(=Χωρίς Τίτλο) και με μαύρο φόντο. Το μόνο που γνώριζα σχετικά μ ' αυτό είναι μόνο ποιος το τραγούδησε και το έπαιξε. Ήταν ένας νεαρός καλλιτέχνης, σχεδόν άγνωστος για πολλούς. Μου φαίνεται πως το είχα ακούσει σ' ένα ατμοσφαιρικό Jazz Club που είχα πάει μόνος ένα βράδυ και το ηχογράφησα στο κινητό. 

Βάζω να το ακούσω. Ένας κρύος ιδρώτας μ' έλουσε και η καρδιά μου άρχισε να χτυπά  γρήγορα σα να τρέχει σε κάποια κούρσα θανάτου. Θαρρείς πως προσπαθούσε να ξεφύγει απ' αυτήν μου την πράξη. Το κομμάτι τέλειωσε και είχα την αίσθηση ότι κακό θα συνέβαινε. Στρέφω το βλέμμα μου σ' ένα κάδρο που κοσμεί τον τοίχο πάνω απ' το κρεβάτι μου. Είχε αλλάξει ελαφρώς θέση κλείνοντας  προς τ' αριστερά. Στο κάδρο αυτό υπήρχε μία μουσική σκηνή,  πάνω στην οποία  βρίσκονταν μια τραγουδίστρια ένας βιολιστής κ' ένας πιανίστας. Κοιτάζοντάς το, ένιωθα πως η, ξεχωριστή απ' την όψη της, τραγουδίστρια ερμήνευε αυτό το δυσάρεστο τραγούδι, ενώ η ορχήστρα της, την ακολουθούσε. Θα ήταν ψέματα αν έλεγα πως δε μετάνιωσα για την επιλογή αυτού του τραγουδιού. Μάλιστα είχα φροντίσει να το κρύψω κ' από το δάσκαλό μου. Δεν ήξερε ότι δούλευα μόνος μου αυτό το τραγούδι. Ήθελα να του κάνω έκπληξη και την ίδια στιγμή να τον εντυπωσιάσω με τον τρόπο που θα έπαιζα το δύσκολο αρπισμό στον οποίο ήταν γραμμένο το κομμάτι. Κάθομαι στο πιάνο και ξεκινάω να παίζω την εισαγωγή όταν νιώθω τα χέρια μου να μουδιάζουν. Μα ύστερα..

Παρόλο που ήμουν επιρρεπής σε λάθη με άλλα κομμάτια, κάτι το παράξενο συνέβη μ' αυτό. Δεν ένιωθα τη δυσκολία του. Ενώ δεν είχα μελετήσει σχεδόν καθόλου, μου ήταν τόσο οικείο, λες και σε κάποια άλλη ζωή συνήθιζα να παίζω το κομμάτι μερόνυχτα.

Τα χέρια μου δε σταματούσαν το χορό που είχαν στήσει πάνω από τα πλήκτρα. Ένιωθα σαν κάτι μέσα μου να με καθοδηγούσε για την εναλλαγή των πλήκτρων στο κομμάτι. Όσο περνούσε η ώρα γίνονταν όλο και πιο δυσάρεστο. Δε συγκρατώ τις εκφράσεις που έπαιρνα καθώς συνέχιζα, αυτό που γνώριζα όμως με σιγουριά ήταν πως κάτι το μεταφυσικό συνέβαινε. Αν όχι ανέφικτο, είναι τουλάχιστον σπάνιο να παίζει κάποιος έτσι ένα κομμάτι που δε γνωρίζει σχεδόν καθόλου.

 Το κομμάτι είχε φτάσει στο ρεφρέν όταν τα φώτα που είχα επιλέξει να με συντροφεύουν εκείνο το βράδυ, άρχιζαν σιγά σιγά να με εγκαταλείπουν. Το ίδιο και τα κεριά. Έσβηναν και μαζί τους έσβηνε και κάτι ακόμη μέσα μου. Ενώ στο δωμάτιο δεν υπήρχε πια φωτισμός, τα χέρια μου είχαν παραδοθεί στο δυσάρεστο αυτό άκουσμα, παίζοντας λες και αυτή θα ήταν η τελευταία φορά. Μερικά μέτρα επανάληψης και το κομμάτι έφτασε στο τέλος του. Για μια στιγμή δεν ήξερα καν ποιος είμαι. Το κομμάτι είχε τελειώσει, όμως η μελωδία του ακόμα ηχούσε στο δωμάτιο.

 Άναψα ένα από τα κεριά που έσβησαν προηγουμένως.  Ακούω ένα δυνατό ήχο που θύμιζε κάποιον να γδέρνει τα νύχια του πάνω σε πίνακα. Στρέφω το κερί πάνω στο κάδρο που απεικόνιζε τη μουσική σκηνή. Αυτή τη φορά δεν ήταν η θέση του κάδρου που είχε αλλάξει, αλλά αυτό που αναπαριστούσε. Η σκηνή δεν ήταν όπως πρώτα. Η τραγουδίστρια έλειπε μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς εκτός του πιανίστα. Στην άκρη της σκηνής, το πιάνο ήταν πλέον σπασμένο και ο πιανίστας έμοιαζε νεκρός, με ματωμένα δάχτυλα.

 Μουδιάζω ολόκληρος, βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση του και ανάβω το μεγάλο φως. Πιάνω ακούσια το μέτωπό μου κλείνοντας για λίγο τα μάτια μου στην προσπάθεια μου να δώσω μια λογική απάντηση σε όλα αυτά που συνέβαιναν. Κοιτάζω με δισταγμό το κάδρο και την αναπαράσταση την οποία φιλοξενούσε. Ήθελα να δω άλλη μια φορά την μεταφυσική αλλαγή που υπέστη σ' αυτό το διάστημα. Μάταια όμως καθώς το κάδρο έμοιαζε ακριβώς όπως ήταν πριν συμβούν όλα αυτά τα γεγονότα. Υπήρχε η τραγουδίστρια, οι μουσικοί, όλα έδειχναν κανονικά και πάλι. "Μήπως ήταν ιδέα μου;",  "Τι συνέβη πραγματικά;" , ήταν κάποια από τα ερωτήματα που με βασάνιζαν στην προσπάθειά μου να συγκρατήσω τα μάτια μου που έκλειναν απ' την κούραση.

Τρεις μέρες μετά, αποφάσισα να παίξω ξανά το τραγούδι. Με την ασφάλεια του αγνού φωτισμού που προσφέρει η μέρα, ήξερα πως δε θα μου συνέβαινε ότι είχε προηγηθεί εκείνο το βράδυ. Χωρίς να έχω ακούσει το κομμάτι ξανά από εκείνη τη νύχτα, αποφάσισα να ξεκινήσω. Κι όμως δε μπορούσα να θυμηθώ τίποτα.  Καμία νότα γνώριμη, καμία συνοχή, τίποτα. Θα πρέπει να το θεωρήσω αυτό λογικό; Καθώς όντως δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με το κομμάτι πέρα από εκείνη τη νύχτα;  Ή όχι, καθώς είχα καταφέρει να παίξω κάθε νότα του τραγουδιού αυτού, εκείνο το βράδυ; 

Αποφασίζω να το συζητήσω όλο αυτό με τον καθηγητή. Ίσως μπορούσε να φέρει κι εκείνος γνώμη βασισμένος πάνω στη τεχνική του κομματιού. Στο δρόμο για το ωδείο ψάχνω στο κινητό μου το κομμάτι για να το ακούσει ο καθηγητής μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως, δε μπορούσα να βρω. Δεν έδωσα παραπάνω βάση. Ίσως να το διέγραψα μες στο πανικό μου εκείνο το βράδυ μετά απ' όλα αυτά που πέρασα. Έφτασα στο ωδείο και με γρήγορο βηματισμό μπαίνω μέσα να βρω τις απαντήσεις που έψαχνα. Βρίσκω τον καθηγητή μου και του εξηγώ όλα όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ.

Μετά από αρκετή ώρα έρευνας και συζήτησης βγαίνω απ' το ωδείο χωρίς να είμαι πλέον ο ίδιος. Ο καθηγητής μου απόρησε όταν του είπα για το τραγούδι και τον νεαρό ερμηνευτή και πιανίστα. Ο ίδιος ο καθηγητής μου, ο οποίος έπαιζε σ' αυτό το Jazz Club τη περίοδο που το επισκέφτηκα, δε γνώριζε κανέναν με το όνομα που ανέφερα. Μετά από άπειρες αναζητήσεις σε διαδικτυακά προγράμματα εύρεσης τραγουδιών με βάση το στίχο, δεν καταφέραμε να βρούμε ούτε το τραγούδι. Αναζητήσαμε περαιτέρω πληροφορίες καλώντας το Club, μα κανείς που δούλευε εκεί δεν γνώριζε κάποιον  μ' αυτό το όνομα.  Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήξαμε ήταν ένα: Ο  νεαρός καλλιτέχνης καθώς και το ίδιο το τραγούδι που πίστευα ότι ερμήνευσε και έπαιξε, στη πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ. Όλα ήταν στη φαντασία μου. Κι όμως η μελωδία αυτού του τραγουδιού ακόμα στοιχειώνει το μυαλό μου. Το ίδιο και ο νεαρός αυτός καλλιτέχνης που μέρα με τη μέρα, του μοιάζω όλο και περισσότερο...

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Άγγελο για την ιστορία που μας έστειλε!

Διαβάστε επίσης:

Εγκλωβισμένος στο πουθενά 

Νυχτερινή βάρδια 

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.