Our Horror Stories: Για την καλύτερη κατανόηση της ιστορίας διαβάστε πρώτα το
και
και
Προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου. Τα βλέφαρά μου ήταν βαριά. Μόλις που κατάφερνα να διακρίνω, θολά, που βρισκόμουν. Κοίταξα γύρω γύρω. Ήμουν στο κρεβάτι μου, στο σπίτι μου.
Δε μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Το τελευταίο που θυμόμουν ήταν να μπαίνουμε στο σπίτι του τύπου ήθελε η παρέα μου να σκοτώσει. Πως βρέθηκα στο σπίτι μου; Ήταν όλα της φαντασίας μου; Ήταν όλα παραισθήσεις;
Πήγα να σηκωθώ από το κρεβάτι όταν άκουσα βήματα. Βήματα να πλησιάζουν. Σηκώθηκα και πριν προλάβω να βγω από το δωμάτιο εμφανίστηκε μπροστά μου το τύπος που θέλαμε να σκοτώσουμε. Τι είχε συμβεί; Πως βρέθηκε εδώ;
"Δε θυμάσαι τίποτα ε;" ρώτησε με ήρεμη φωνή.
"Δε καταλαβαίνω τίποτα" απάντησα κάνοντας βήματα προς τα πίσω για να απομακρυνθώ από κοντά του καθώς με πλησίαζε.
"Θα έπρεπε να θυμάσαι. Τα ναρκωτικά έχουν σκοτώσει το πραγματικό σου είναι" μου είπε και ήρθε ακριβώς δίπλα μου. Με την παλάμη του έπιασε το καρπό του δεξιού μου χεριού κι εγώ, ασυναίσθητα, έπιασα το δικό του καρπό.
Ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβω, σα να βρέθηκα πίσω στο χρόνο, πίσω στο διαμέρισμα του άντρα αυτού, έβλεπα εμένα και τη παρέα μου να μπαίνουμε μέσα με τα όπλα και να τον σημαδεύουμε.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
"Σας περίμενα" μας είπε και σήκωσε ήρεμος το φλιτζάνι του για να πιει το τσάι. "Καθίστε, δεν έχετε πολύ χρόνο έτσι κι αλλιώς" πρόσθεσε και μας κοίταξε γεμάτος σιγουριά.
Η παρέα μου, σαν να ήταν πλέον υπνωτισμένοι, κατέβασαν τα όπλα τους και έμειναν ακίνητοι. Απλά τον κοιτούσαν.
Εγώ τα είχα χάσει. Τον σημάδευα ακόμη με το όπλο αλλά σίγουρα δεν είχα ποτέ σκοπό να του αφαιρέσω τη ζωή.
"Τελικά τα γραμμένα δε μπορούμε να τα αποφύγουμε" μου είπε χαμογελώντας. "Πίστευα ότι θα δε χρειαζόταν να γίνει όλο αυτό".
Συνέχισα να τον σημαδεύω με το όπλο. Φοβόμουν.
"Τι συμβαίνει; Τι έχουν πάθει οι φίλοι μου;" ρώτησα τρομαγμένος.
"Το ξέρουμε και οι δυο ότι δεν είναι φίλοι σου" μου απάντησε. "Το ξέρουμε ότι δε μπορούνε να με πειράξουν" είπε και ακούμπησε στον ώμο έναν από αυτούς. Το Μιχάλη.
Ο Μιχάλης σήκωσε το όπλο, το έβαλε στο κεφάλι του και πάτησε τη σκανδάλη. Αυτοκτόνησε!
Έβαλα τις φωνές καθώς το άψυχο σώμα του έπεφτε στο πάτωμα.
Στη συνέχεια έκαναν το ίδιο και οι υπόλοιποι. Έβλεπα να κορμιά τους να πέφτουν νεκρά στο πάτωμα από τα ίδια τους τα χέρια. Το πρόσωπό μου, τα ρούχα μου ήταν πλέων γεμάτα αίματα.
Φώναζα μέσα στο πανικό μου, ενώ συνέχιζα να σημαδεύω τον άντρα με το όπλο μου. Δε μπορούσα όμως να τον σκοτώσω. Δεν ήμουν δολοφόνος.
Ο άντρας άρχισε να με πλησιάζει. Μέσα στο πανικό μου έβαλα το όπλο κι εγώ στο κεφάλι μου και πάτησα τη σκανδάλη. Ήθελα να δώσω ένα τέλος σε όλη αυτή τη τρέλα. Πάτησα τη σκανδάλη ξανά και ξανά αλλά δε γινόταν τίποτα. Κοίταξα να δω αν είχε σφαίρες. Ήταν γεμάτο αλλά όσο κι αν προσπαθούσα να πυροβολήσω, όσο κι αν πατούσα τη σκανδάλη δε γινόταν τίποτα.
Ο άντρας ήρθε δίπλα μου και με ακούμπησε.
Είδα να πέφτω στο πάτωμα αναίσθητος. Με σήκωσε και με τράβηξε στο καναπέ.
Τότε μπήκε μέσα στο δωμάτιο η γυναίκα με τα κόκκινα, που είχε εμφανιστεί στο μπαλκόνι μου, που είχε σπάσει στο ξύλο τους τσιγγάνους στο Μοναστηράκι.
"Είναι σίγουρα αυτός;" ρώτησε η γυναίκα στον άντρα.
"Ναι, αυτός είναι. Δεν μπορούσα να ελέγξω τις κινήσεις του" απάντησε αυτός.
Ξαφνικά είδα να εξαφανιζόμαστε από το διαμέρισμά του και να βρισκόμαστε στο δωμάτιό μου. Στο κρεβάτι που ξύπνησα με δυσκολία.
-------------------------------------------------------------------------------------------
"Θυμήθηκες τώρα;" με ρώτησε και μου άφησε το χέρι.
'Είναι όλοι νεκροί" απάντησα εγώ. "Τι έγινε, τι έκανες, ποιος είσαι;" ρώτησα.
Μπήκε τότε μέσα στο δωμάτιο και η γυναίκα με τα κόκκινα.
"Είμαστε εδώ για να σε βγάλουμε από τη κατάσταση που έχεις μπλέξει. Είσαι πολύ πολύτιμος για να καταστρέψεις τον εαυτό σου" μου είπε η γυναίκα.
"Δε καταλαβαίνω" απάντησα.
"Είσαι ελεύθερος τώρα. Δεν ζει κανείς από τη παρέα που σε έμπλεξαν. Μη κάνεις ξανά τα ίδια λάθη" μου είπε ο άντρας.
"Ποιοι είστε;" ξαναρώτησα.
"Θα τα ξαναπούμε" μου είπε η γυναίκα.
Και τότε, ορκίζομαι πως είδα να βγάζουν από πίσω τους κάτι σα λευκά φτερά, να τα ανοίγουν και να εξαφανιζονται.
Δεν τους ξαναείδα από τότε.
Είπα όλα όσα έγιναν στο φίλο μου το Νίκο. Δε βρέθηκε όμως κανένα πτώμα στο διαμέρισμα του άντρα που του είπα. Ακόμη πιο περίεργο ήταν πως εκείνο το διαμέρισμα που έμενε ο άντρας ήταν μήνες ανοίκιαστο. Δε μπορούσε να με πιστέψει.
Ακόμη πιο περίεργο είναι ότι δεν άγγιξα ξανά τα ναρκωτικά. Από τη στιγμή που μου έπιασε ο άντρας το χέρι μου απεξαρτητοποιήθηκα.
Αργότερα βρήκα τυχαία, η μάλλον με βρήκε, δουλειά σε μια εταιρεία πληροφορικής που αναπτυσσόταν τότε. Ξεκίνησα κάνοντας χαμαλοδουλειές αλλά στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι το είχα με τους υπολογιστές και κατέληξα στο εξωτερικό σε μεγάλη εταιρεία λογισμικών.
Δε μπορώ να εξηγήσω ακόμη όλα αυτά που έγιναν ούτε γιατί έγιναν. Δε τους έχω ξαναδεί από τότε.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Φώτη για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο
ourhorrorstory@gmail.com
για να την δημοσιεύσουμε.
